Actief loslaten

De neiging om (te veel) vast te houden, brengt mensen een hoop zorgen en gepieker. Het zorgt ervoor dat je niet meer in jezelf bent, maar daarentegen je energie in iets of iemand anders concentreert. Het zorgt ervoor dat je lichaam op den duur gaat protesteren tegen deze gang van zaken. En dan lees je wel eens in De Sleutel tot Zelf-Bevrijding¸ bij de oorzaak van een ziekte of aandoening: ‘laat de dingen wat meer los’.

Maar wat is loslaten precies?

Er is het boze, verontwaardigde loslaten:

“Oké, prima! Dan laat ik het los, hoor!” (Onuitgesproken toevoeging: ‘en ik zal wel toekijken hoe je het daarna in je eentje verknalt’.)

Er is verdrietig of gefrustreerd loslaten:

“Ik zal het moeten loslaten, denk ik…” (Onuitgesproken toevoeging: ‘want ik kan er toch niks aan doen, het verdwijnt of ik wil of niet’.)

Er is het passieve loslaten:

“Ik laat alles en iedereen los.” (Onuitgesproken toevoeging: ‘want niets in deze wereld heeft genoeg waarde om het te willen vasthouden’.)

En dan is er nog het actieve loslaten:

“Ik laat alles en iedereen los.”

Je denkt nu wellicht: ‘Hé, hadden we die al niet gehad? Is dat geen valsspelen?’

Tja, het staat er en jij kunt er niks aan doen. Je zult het moeten loslaten. (Hah-hah-hah.)

Maar in ernst: het is inmiddels wel duidelijk dat één handeling op heel veel verschillende

 manieren beleefd kan worden. Het is het gevoel dat je ergens bij hebt dat bepaalt of het een positieve of een negatieve handeling is. Voor de één is zijn grootste angst om in een diepte te vallen. De ander bindt elke week een elastiek om zijn middel en springt met het grootste genoegen naar beneden.

Het verschil tussen beiden is soms onzichtbaar voor de onwetende waarnemer. Maar in iemands hart of ziel is het verschil torenhoog. 

Loslaten kan eveneens een negatief of een positief gevoel zijn. In wat ik ‘het passieve loslaten’ heb genoemd hierboven, ken je alles wat er is een dusdanig kleine waarde toe, dat het makkelijker wordt om het los te laten. Niemand heeft ooit een traan gelaten om het stof onder zijn schoen. Je stelt alles ondergeschikt aan een ideaal, of aan het onstoffelijke. En vervolgens kun je al het ondergeschikte, dat dan immers van mindere waarde is, gemakkelijker loslaten. Dat is een keuze die je kunt maken, maar het is niet de mijne.

Wanneer je leeft vanuit liefde – jegens jezelf, het leven, de anderen, de wereld om je heen – dan heb je een ander soort loslaten nodig.

Actief loslaten.

“Ik laat alles en iedereen los…”, krijgt daarin als lading: ‘zodat er ruimte is voor het koesteren van het echt waardevolle’.

Want het echt waardevolle, dat is datgene of diegene die op dit moment vanzelf in je leven is. En wat of wie er straks vanzelf in arriveert. Zonder forceren, zonder zoeken, zonder dwingen. Wat of wie er mag zijn komt vanzelf naar je toe… wanneer je dat tenminste toelaat.

Jij straalt continu iets uit. Je bent als een vuurtoren die een bepaalde opeenvolging van lichtsignalen uitzendt. En de schepen die zich vanzelf tot jouw ritme voelen aangetrokken, de enige schepen die jouw haven kunnen verrijken, die komen zo naar je toegevaren. Die hoef je niet met enterhaken te vangen en naar de haven te sleuren. Die hoef je niet aan de kade vast te binden. Varen sommigen daarvan een keertje weg, dan komen ze – als ze nog steeds op jouw signalen zijn afgestemd – vanzelf weer naar je toegevaren. Dus laat jezelf krachtig stralen, zodat je signalen ver reiken, een baken voor schepen met een ruim vol met liefde en blijdschap, blijdschap en levenslessen. Dát is actief loslaten.