En M kon onverrichterzake terug naar huis fietsen.
Het is de tweede keer in korte tijd dat ik iemand een
dergelijke verzuchting hoor slaken. En ik begin nog maar eens na te denken over
de vraag over hoe dat nu eigenlijk werkt, die signalen. Ineens besef ik dat er
een verschil lijkt te bestaan tussen ‘positieve’ en ‘negatieve’ signalen. En
dan bedoel ik niet ‘leuke’ en ‘vervelende’ signalen (daar heb ik het eerder al eens over gehad).
Even helemaal terug naar het begin, zodat we zeker weten dat
jij hetzelfde begrijpt als wat ik bedoel. Signalen zijn dingen die op je
levenspad komen, gebeurtenissen, klein of groot, die even heel erg opvallen.
Stel je voor dat je een nachtelijke wandeling maakt. Hier en daar zijn prikjes
licht van de sterren, maar verder is het donker. En dan floept er ineens een
lamp aan. Je kunt niet anders dan die zien. Dát is een signaal.
Wat je vervolgens moet uitmaken, is wat het licht dat geworpen wordt aan jou te vertellen
heeft. Toont het je een interessant zijpad? Of net een wortel waar je anders
over zou struikelen? Een vriendelijke struik met rijpe bessen? Of een andere
wandelaar, die je iets interessants te vertellen heeft?
In werkelijkheid is het niet altijd letterlijk een
aanfloepende lamp. Soms is het een springende lamp. Een in duizend stukken
vallend glas. De batterij van je telefoon die nét op een bepaald moment leeg
is… of je tweede wasmachine in een jaar tijd die stuk gaat. Maar het principe
blijft opgaan: wanneer je snapt waaróm het gebeurt, dan kun je veel nut hebben
van zo’n signaal.
Signalen zijn niet iets dat los van je staat. Ze komen op jouw pad, in synchroniciteit met wat
zich afspeelt in jou. Ze zijn niet
een onafhankelijke grootheid die je wil dwingen om iets te doen of te laten. Ze
zijn eigenlijk, zouden we kunnen zeggen, een weerkaatsing van een licht in jou,
dat je niet zo goed kunt zien, omdat het nogal diep verstopt is geraakt.
Eens je naar signalen leert luisteren – en dat kun je helemaal
zelf, maar de Signalenboeken van
Christiane Beerlandt bevatten prachtige eye-openers – kunnen deze oplichtende
lampjes (soms ware schijnwerpers) je leven heel wat makkelijker maken. Lichter.
Hoe meer aandacht je eraan besteedt, hoe meer het licht in jou naar boven komt,
uit die verstopplaats verschijnt. Tot het kan schijnen. Je eigen innerlijke
zon.
Hoe zit dat dan met van die verwarrende signalen die je
ergens heen lijken te wijzen, waarna je er toch niet blijkt te moeten zijn?
Dat is te danken aan een misvatting, die snel wordt gemaakt.
Gewoon, omdat je signalen wél ziet, maar die zon in je binnenste niet zo goed,
en zo ontstaat die valse veronderstelling: het idee dat signalen los staan van
je, ja zelfs bovengeschikt zijn aan jouzelf. Dus dan kun je er wel toe komen om
op signalen te gaan vertrouwen en je gevoel te negeren, ook als dat
protesteert. Signalen zijn niets anders dan een weerkaatsing van iets diep
binnenin jou… dus hun betekenis kán eenvoudigweg nooit tegengesteld zijn aan je
eigen diepste gevoel.
Wat als dat toch wel zo lijkt te zijn?
Dan moet je eerst en vooral een onderscheid maken tussen
willen (hebben) en voelen. Je kunt heel goed iets met alle geweld willen en
tegelijk voelen dat je er niet gelukkiger van wordt. Maar als je even de tijd
neemt om eerlijk te zijn met jezelf, dan is dat onderscheid helemaal niet zo
moeilijk te maken.
Een ‘negatief’ signaal, dat je tegenhoudt (“doe dit niet”)
of waarschuwt (“breng hier verandering aan”), is meestal niet zo lastig te
interpreteren. Dat wijst je heel erg vaak op precies dat verschil. Je bent
ervan overtuigd iets te moeten doen, omdat het zo hoort, het je zo geleerd is,
je denkt dat anderen je anders niet aardig meer vinden, etc. … dus wil je het doen… maar je voelt eigenlijk
diep in je binnenste dat het niet klopt. Dat is omdat die blije zonnekracht in
jou zich versmacht voelt door wat je wil gaan doen, en vecht om gehoord te
worden. De weerspiegeling daarvan kan dus vervelend, bijna dwingend voelen. Je zou jezelf behoorlijk tekortdoen door dat
te negeren.
Is er dan ook zoiets als een ‘positief’ signaal, dat je niet
mag negeren? Hier komt een boude bewering: volgens mij bestaat er niet zoiets
als een (dwingend) positief signaal. Er bestaan wél mogelijkheden en bevestigingen.
Mogelijkheden dienen zich aan als kansen. We lopen over ons
levenspad met de bedoeling zélf te leren kiezen, zélf vorm te geven, zélf te
groeien. Maar hier en daar word je iets aangeboden. Dat hoéf je nooit te
aanvaarden. Als je innerlijke zon niet gaat stralen van plezier bij het
vooruitzicht, dan zeg je gewoon beleefd: “Nee, dank je.” Daar doe je niets
verkeerds mee. Er zijn altijd weer nieuwe mogelijkheden op je pad. Er is niet
zoiets als die ene kans die je kunt missen, waarna alles verkeerd zal gaan. Heb
je nadien spijt? Dan kun je je eens afvragen waarom je ‘nee’ zei. Wilde je
zonnetje wel stralen, maar zei je toch nee uit angst? Door eerlijk te handelen
zoals je het voelde, besef je dat nu: dat er angsten in je huizen die je eens
in het licht zult moeten trekken. Je groeit.
Bevestigingen zijn nog iets wat mensen weleens ervaren als
positieve signalen. Je krijgt een mogelijkheid op je pad. Je innerlijke
zonnetje twinkelt. Je pakt de mogelijkheid met beide handen aan. En al doende
zitten onverwachts extra dingen je mee. Net nu je besloten hebt om die cursus
tuinieren te gaan volgen, verhuist ‘vanuit het niets’ je luidruchtige buurman.
En doet je zijn tuingereedschap cadeau. Dat kun je zien als fijne signalen.
Maar eigenlijk zijn het gevolgen: jij hebt een positieve stap gezet, je
zonnekracht neemt toe, en de wereld om je heen reageert daarop. En zo
functioneren ze als bevestiging van je keuze: ze maken je extra duidelijk dat
je er goed aan hebt gedaan die te maken.
Moet je per se altijd bevestigingen krijgen? Dat gebeurt
toch niet áltijd, als je een positieve stap voor jezelf zet?
Jawel. Áltijd. De eerste en grootste bevestiging zit
namelijk binnenin je, en kun je voelen bij elke bewuste stap die je zet: het
toenemende stralen van jouw innerlijke zonnekracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten