Vertwijfeld keek ik van mijn stuur naar de weg, en van de
weg naar de berm. Eén berm kwam steeds dichterbij. Mijn rij-instructeur leunde
naar me toe en gaf een rukje aan het stuur, tot we weer in het midden van de
weg waren.
Twee minuten later was het weer zover. Gelukkig reden we in
een slakkengang. Het was dan ook autorijles 1.
“Zeg… jij ziet toch wel goed, hé?”, vroeg de instructeur
ineens oprecht bezorgd.
“Jawel,” zei ik. “Ik snap het gewoon niet. Ik hou het stuur
de hele tijd recht, maar de auto wijkt toch af.”
Tja, daar zat natuurlijk het probleem. Als je auto rijdt, zo
kreeg ik uitgelegd (door een opgeluchte instructeur die al lang blij was dat
het probleem zo simpel was), moet je de hele tijd minieme correcties maken. De
weg is nu eenmaal niet volmaakt recht, en misschien wijkt zelfs je auto zelf
een heel klein beetje af. Waar het op neerkomt, is dat je recht voor je kijkt
en zodra je merkt dat de auto een beetje afwijkt van de rechte koers, je ook
een heel kleine draaibeweging aan je stuur geeft.
Die openbaring is inmiddels al meer dan tien jaar geleden.
Inmiddels merk ik het niet meer en ben ik me niet langer bewust van die al die
kleine beweginkjes die ervoor zorgen dat de auto rechtdoor blijft rijden. Mijn
handen reageren zonder dat ik erbij na moet denken.
Ook in het dagdagelijkse leven gaat het eigenlijk best vaak
zo. Je hebt meestal wel een plan of doel voor ogen. Idealiter gezien ga je daar
recht op af. Maar je leven is geen steriele, lege ruimte. Er zijn dingen,
mensen, situaties… die je kort of lang kunnen afleiden. Even van koers doen
veranderen. Die dingen kunnen ook binnenin je zitten: emoties als twijfels,
angsten of net intens genieten van iets onverwachts…
Net als met autorijden, sta je er op den duur niet meer bij
stil. Het wordt een tweede natuur om even af te wijken, en dan weer een rukje
aan het stuur te geven. Toch kan het wel degelijk zinvol zijn om er tóch eens
bij stil te staan.
Ik heb het hier niet over plan of doel ‘ik wil vóór vijf uur
vanmiddag de keuken schoongemaakt hebben, naar de winkel geweest zijn én de
examens voorbereid hebben die ik morgen ga afnemen’. Ik heb het over die
plannen of doelen die je jezelf typisch voorneemt op 1 januari… of na een
bezinningsweekend… of als de griep je eens een week aan je bed heeft
gekluisterd. Op van die momenten dat je eens écht de tijd neemt om na te denken
over je leven. De plannen van je hart en ziel.
Misschien heb je je al tien keer voorgenomen om tijd te
maken voor je creativiteit… of om je horizon eens wat te verruimen met een
leuke cursus… of om eens wat meer in je lichaam te komen door vaker te gaan
zwemmen… maar laat je het er maar bij. Omdat je ’s avonds immers toch te moe
bent na je werk. Of omdat de kinderen vandaag weer extra aandacht nodig hebben.
Of omdat potloden geld kosten en je budget deze maand beperkt is. Of omdat
iemand je hulp heeft gevraagd bij het verbouwen van zijn keuken. Elk van die
kleine afwijkingen lijkt noodzakelijk en legitiem. Je wijkt telkens maar een
heel klein beetje af van je rechte koers… en je stuurt wel weer bij.
Maar voor je wat vooruitgang hebt gemaakt in je rechte koers,
is daar alweer de volgende afwijking… en je moet weer bijsturen. En weer. En
weer.
Voor je het weet, doe je niets anders dan afwijken en
bijsturen. En zo gaat er een hele dag voorbij zonder dat je een stap dichterbij
je doel bent gekomen. Een week. Een maand. Een jaar. Tot je op den duur vergeet
dat er een doel wás. Of ervan uitgaat dat het niet haalbaar is.
Maar is dat wel echt waar?
De weg kun je niet zo makkelijk rechter maken. Daar zul je
altijd op moeten reageren. En dat is goed ook. De weg stelt je vragen, houdt je
alert. Gooit je uitdagingen tegemoet. Waardoor je af en toe eens stilstaat bij
je doel. Of jouw rechte weg wel degene is die daar recht voor je ligt… dan wel
of je misschien net een bocht moet maken om die te vinden.
Maar de auto kun je wel degelijk anders afstellen. Als die
uit zichzelf al een beetje afwijkt naar links, dan zul je de hele tijd bezig
zijn om dat te corrigeren. Wordt de auto juist afgesteld, dan bespaar je jezelf
een hoop overbodig gecorrigeer.
Ook jezelf kun je anders afstellen. Als jij in jezelf al
hebt besloten dat een brandschoon huis belangrijker is dan je creatieve impulsen…
dan kun je die verhouding eens bewust bekijken en omkeren. Als jij in jezelf het
idee hebt geplant dat het belangrijker is dat je kinderen jou niet één avond in
de week missen, dan dat jij een cursus filosofie volgt… dan kun je die
verhouding eens bewust bekijken en omkeren. Als jij ervan overtuigd bent dat
het voorop staat dat je dit jaar promotie maakt en je je wel ontspant in het
zwembad als dat gebeurd is… dan kun je je afvragen of er daarna niet wéér een
begeerde promotie zal volgen… en of die verhouding niet omgekeerd zou moeten
worden.
Wanneer je eenmaal de juiste afstelling hebt gevonden voor
jezelf, dan vallen er ineens een aantal afleidende afwijkingen weg. Het vergt
een beetje sleutelen en wat inzet… maar die investering is de moeite waard. Je
bespaart een hoop energie die anders onbewust weglekte… en je geniet weer oprecht
van de verrassingen van de weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten