De keuze

“Ik heb als kind een keer een verhaal gelezen. Het ging over een man die pijn en ellende van anderen wegnam en op zichzelf laadde,” vertelde A. “Hij ging van dorp tot dorp om overal mensen op die manier te genezen.”

“Oh?”, reageerde ik, geïntrigeerd. (Net als een kind ben ik altijd één en al oor wanneer iemand een verhaal inzet, en wil ik weten hoe het verdergaat. Zeker als er magische dingen in geschieden.)

“Op den duur liep hij gebukt onder de pijntjes en kwalen en aandoeningen, maar hij ging door. En toen kwam hij tenslotte bij iemand die ondraaglijke pijn leed omdat hij zijn geloof kwijt was. Dus toen wilde de man ook die pijn wegnemen, maar ja… dan zou hij dat ‘verlies van geloof’ op zich nemen. En als hij zijn geloof zou kwijtraken – terwijl hij deed wat hij deed, net omdat hij zelf erg gelovig was… - hoe ellendig zou hij dan wel niet zijn!”

We lieten het even tot ons doordringen.

“Maar zeg, wat vertel ik hier nu eigenlijk voor iets,” zei ze ontdaan.

Als er iets is dat je van A kunt zeggen, dan is het wel dat ze er steevast voor kiest om zich in sferen van licht en kleur onder te dompelen. Je zult haar nooit willens en wetens naar een film met een triest verhaal en een nog triester einde zien kijken. Dus nee, een verhaal als dit had ik niet zien aankomen.

Maar toen… toen ging het verhaal verder.

Sommige mensen brengen altijd een geschenk mee. Geen doos pralines of een bos bloemen – al kan dat een heel aangename geste zijn. Sommige mensen komen bij je binnen en nadat ze weer weg zijn, hebben ze iets achtergelaten. Nog uren en dagen blijft hun bezoekje nawerken. In je hoofd of hart is er iets wakker gemaakt. Er is een zaadje geplant in de vorm van een vraag of een opmerking, een inzicht of een belevenis. Het zijn, met andere woorden, voedende contacten. En soms besef ik ineens ten volle hoe intens dankbaar ik ben dat ik zo’n contacten in mijn leven heb (zoals uit eerdere blogposts wel al is gebleken). In onze vaak zo oppervlakkig gerichte maatschappij, lichten ze op als flonkerende kostbaarheden.

 

Dit keer bleek het verhaal dat A zich ineens herinnerde zo’n geschenk.

“Ik weet niet eens meer hoe het afliep,” zei ze peinzend.

“Ja, dat kan niet, hoor,” zei ik. “Verhalen waarvan je de afloop niet kent, blijven dubbel zo hard hangen. We gaan niet met dit droeve gevoel achterblijven.”

We besloten dat we het verhaal zelf zouden afmaken. Hoe kon dit verhaal eindigen? In stilte stelden we het ons even voor.

“Volgens mij… volgens mij moest hij dat helemaal niet doen,” zei A. “Al die pijn op zich nemen. Daarmee ontnam hij eigenlijk andere mensen de kans om te groeien.”

“Oh,” zei ik. “Dan was die laatste persoon misschien wel zijn redding. Als hij diens ‘verlies van geloof’ overnam… dan raakte deze man op die manier misschien wel het idee kwijt dat hij met alle geweld ieders pijn op zich moest nemen.” 

"Ja!", zei A. "En kon hij daarna tot een vernieuwd geloof komen."
 

Los van hoe het verhaal ooit was geschreven, hadden we ineens een beeld dat klopte. Want het is waar: hoe graag je ook zou willen dat je anderen kon behoeden voor pijn of zorgen, je helpt hen op die manier niet om gelukkigere mensen te worden. De vrouw die zichzelf tot het uiterste had gedreven met kantklossen, om een wedstrijd te winnen, tot haar vingers verkrampt waren… zou op deze manier immers gewoon weer opnieuw beginnen. En de man die zo hard voor zichzelf was dat zijn knie er stram van was geworden… zou gewoon verder onverzoenlijk en star door het leven gaan. Gelukkiger zouden ze er niet van worden.

Een hele poos later zat ik nog steeds met dat verhaal in mijn hoofd. En besefte ik ineens dat er nog iets uit te leren viel: hoe belangrijk geloof eigenlijk is. Het kan je ertoe drijven om grootse dingen te doen: dingen die je op een grootse manier pijn bezorgen… of dingen die je op een grootse manier vreugde bezorgen. En af en toe word je voor de keuze geplaatst: welk geloof wil je aanhangen? Als jij iets gelooft dat je tot pijn en ellende drijft, wil je dat geloof dan kost wat kost vasthouden? Of grijp je de kans om dat los te laten, wanneer die je geboden wordt?

Want kansen krijg je altijd. En een keuze kun je elke dag maken. Weiger je een geschenk - of aanvaard je het?